Ineens loopt hij daar. Dapper trippelen zijn korte zwarte pootjes in hoog tempo naast mijn fiets. Ik verkies geen aandacht aan hem te besteden. Hij komt me gewoon niet uit. Gebogen over mijn stuur vecht ik driftig tegen de gure herfstwind langs het eindeloze kanaal. De kalende bomen rechts van het fietspad bieden geen beschutting. Links zie ik witte kopjes op de golven van het water. Hij blijft meelopen. Zo nu en dan kijkt hij even omhoog, met een blik vol trouwhartigheid. Mijn handen knijpen resoluut in de remmen. Ik zet mijn voeten aan weerszijden van mijn fiets op de grond. Zodra ik stop, gaat het hondje keurig zitten. Berustend…